اول ازدواج بعد عشق؛ يا اول عشق بعد ازدواج؟؟؟؟؟؟

کاش قبل از خوندن و پست زدن اینجا یه سری به تاپیک "طلاق" تو تالار خانوما بزنیم
من بعد از خوندن نظرات بچه ها تو اون تاپیک یهو به فکرم زد بحثی هم پیرامون "چگونه ازدواج کنیم" راه بندازیم
بعد چون فکر کردم اگر همونجا بحثو شروع کنم باز خرابکاری میشه، پس تصمیم گرفتم تاپیک جدایی استارت کنم با این موضوع
اینکه اول ازدواج کنیم بعد دل ببندیم، یا اول دل ببندیم بعد ازدواج کنیم؟؟؟؟
حالا منتظر نظرات دوستان هستم What a Face

ایکار جان شرمنده بی اجازه تاپیک استارت شد
اگر به نظرت بی معنی بود و لزومی نداشت دیلتش کن Mad

اول سلام

دوم اینکه مگه سابقا برای استارت تاپیک اجازه می گرفتن ؟ Wink

سوم هم اینکه به نظر من ( با توجه به چیزهایی که در تالار خانم ها خواندم) موضوع مهم شناخت عشق است ! اصلا عشق یعنی چه ؟! این کلمه آن قدر در زندگی روزمره و غیر روزمره ما تکرار شده که واقعا بعضی اوقات حس می کنم بی معنی تر از عشق بر روی زمین وجود ندارد . تازه اینکه عشق صورت های گوناگون دارد موضوعر ا آنچنان پیچیده می کند که نمی توان به راحتی حتی به آن اندیشید چه رسد به نظر دادن .
من فکر می کنم عشق میزان علاقه ای است که منجر به فداکاری شود ! یعنی اگر شما عاشق شخصی یا چیزی باشدی ، در مورد آن شخص یا آن چیز از خود گذشتگی می کنید !
مثلا اگر مادری حاضر است برای نجات فرزندش جانش را فدا کند ، به علت عشق به فرزند است و بر عکس ! یعنی این فداکاری بیانگر عشق اوست !
به همین دلیل گمان می کنم که اگر انسان واقعا عاشق کسی یا چیزی باشد ( در اینجا صرفا شخص مد نظر است ) نمی تواند او را از دست دهد ! به هیچ قیمتی ! ( بنابراین طلاق به علت شرایط <حالا هر نوع شرایطی که باشد> بی معنی است ) فکر می کنم جواب سوال نازخاتون هم ، همین است ! اگر کسی قصد ازدواج دارد ، باید با کسی ازدواج کند که عاشقانه او را دوست دارد و بالعکس ، تا این فداکاری متقابل که اصولا معنا دهنده ی عشق است ( البته از نظر من ) به نوعی معناگر زندگی مشترک باشد ! Mad

سلام به روی قشنگتر از ماهت (من هم طبق عادت میخواستم بگم، سلام به روی ماه نشسته ت، ولی نه ایکاری پیسره خوبیه این انگا بهش نمی چسبه)

برای منی که پابرهنه اومدم بین تاپیک بالاییها، بله اجازه واجبه

هی داری تلافی میکنی دیگه، نه؟ میخوای تاپیک منو منحرف کنی؟؟؟
ولی بی شوخی خیلی خوب و به جا موضوع رو شروع کردی، مشکل همه ی ما اینه که اصلا عشق رو نمی شناسیم.
خدا سلامت کنه استاد ادبیاتمونو، همیشه ورد زبونش این بود: "عشق مظلوم ترین کلمه ی زبان فارسیه" و حالا من هم که اون موقع ها شاید مسخره ش میکردم میفهمم منظورش چی بود.
بعد این وسط هم بگم، وقتی اون قسمت فداکاریتو خوندم از خودم متنفر شدم. چقدر آسون و بدون درک این معنی، اسم عاشق رو خودم گذاشتم و آسونتر ازش گذشتم.(این قسمت اصلا ربطی به بحث نداشت، فقط دلم سوخت)

ولی برای قسمت سوم حرفات باید بگم که؛ این دید مختص من و تو و هم سن و سالان ماست. پدرومادرهای ما از عشق تعبیر دیگه ای دارند. البته شاید گوشه هاییش نزدیک نظر ما باشه، اما اصولا اکثرشون معتقدند که عشق یعنی جلف بازی، یعنی گناه.
اصلا نمیدونم با شنیدن این کلمه ی مظلوم چه فکری به ذهنشون خطور میکنه که اون رو گناه میدونن؟؟؟؟؟
وباز نمیدونم این افکار غلط از دینمون نشأت گرفته یا از عرفمون!؟ امر مسلم اشکال از دینمون نبود و نیست. که دینمون عشق رو؛ چه زمینی باشه چه آسمونی؛ از نوع واقعیش، میپسنده و تقدیرش میکنه. حالا جواب این سوال چی میشه؟
کاش میشد کسی رو از نسل قبلی اینجا پیدا کرد که بگه دیدشون به این مسئله چگونه ست؟ بتونه جواب ابهاماتمونو بده! چون هرچقدر هم بحث کنیم، اکثریتمون نظرات یکسانی در این مورد داریم. و این طوری به هیچ نتیجه ای نمی رسیم.

خب من با همه حرفاي خوب موافقم Smile

_________________
خدايا مي‌خواستم‌ برايت‌ نامه‌اي‌ بنويسم. اما يادم‌ آمد كه‌ تو نامه‌ام‌ را پيش‌ از آن‌ كه‌ نوشته‌ باشم، خوانده‌اي... پس‌ منتظر مي‌مانم‌ تا جوابم‌ را فرشته‌اي‌ برايم‌ بياورد.

ولی خداییش عشق دیگه وجود نداره همیش کشکه و دروغ Cool

پس ازدواج نکنیم چون عشقی نیست Surprised